Prawa ubezpieczonego do korzystania ze świadczeń z zakresu lecznictwa uzdrowiskowego regulują:
- ustawa z dnia 27.08.2004 r o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych,
- rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 15.12.2004 r. (Dz.U. Nr. 274 poz.2724), z późniejszymi zmianami (rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 6 kwietnia 2007 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie leczenia uzdrowiskowego)
- Zarządzenie Nr 66/2005 z dnia 27 września 2005 roku Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia w sprawie: przyjęcia do stosowania w Narodowym Funduszu Zdrowia “Zasad potwierdzania skierowań na leczenie uzdrowiskowe w oddziałach wojewódzkich Narodowego Funduszu Zdrowia”.
Przepisy te określają sposób wystawiania skierowania na leczenie uzdrowiskowe przez lekarza ubezpieczenia zdrowotnego, tryb potwierdzania skierowania oraz wysokość odpłatności świadczeniobiorcy za koszty zakwaterowania i wyżywienia w sanatorium uzdrowiskowym.
Lecznictwo uzdrowiskowe prowadzone jest przy wykorzystaniu urządzeń lecznictwa uzdrowiskowego służących do leczniczego wykorzystania naturalnych surowców leczniczych oraz właściwości leczniczych klimatu (np.: pijalnie uzdrowiskowe, tężnie, parki, ścieżki ruchowe, urządzone odcinki wybrzeża morskiego, lecznicze i rehabilitacyjne baseny uzdrowiskowe, urządzone podziemne wyrobiska górnicze).
Zakładami lecznictwa uzdrowiskowego są:
- szpitale uzdrowiskowe;
- sanatoria uzdrowiskowe;
- prewentoria uzdrowiskowe dla dzieci;
- przychodnie uzdrowiskowe.
Leczenie uzdrowiskowe przysługuje osobom ubezpieczonym w Narodowym Funduszu Zdrowia na podstawie skierowania wystawionego przez lekarza ubezpieczenia zdrowotnego.
O miejscu leczenia uzdrowiskowego decyduje lekarz specjalista zatrudniony w oddziale wojewódzkim Narodowego Funduszu Zdrowia Funduszu. Robi to w oparciu o dane na temat stanu zdrowia jakie są zawarte w skierowaniu. W zależności od schorzenia pacjenci kierowani są do uzdrowiska o odpowiednim profilu leczenia.
O problemach ze skórą przeczytasz na www.kulahula.com.pl.